De schrik slaat me soms om het hart als ik weer een boekenbijlage neerleg; zeker vier van de tien aanbevolen titels heb ik omcirkeld. Fictie en non fictie. Met een schuin oog kijk ik naar de boekenbijlages van voorbije weken en maanden; ook daar veel cirkels. Terwijl mijn nachtkastje toch bijkans bezwijkt onder de stapel die nog ‘moet’. De schrik heeft te maken met het besef dat ik nooit lang genoeg zal leven om alle door mij gewenste boeken te lezen. Dat noopt dringend tot het maken van keuzes. En och, ik ben daar niet goed in want wie zegt mij dat ik niet nét het ‘verkeerde’ boek kies en het briljante schrijfsel aan me voorbij laat gaan?! Natuurlijk kan ik afgaan op recensies in kranten en tijdschriften en vertrouwen op besprekingen die ik hoor op radio- en tv, maar die zijn niet zaligmakend; wat de één als ‘briljant’ betiteld, kan door een ander als een ‘niemendalletje’ worden afgeserveerd. Het is me vaak genoeg overkomen dat mijn lief een door mij zo hartstochtelijk aanbevolen boek na twee hoofdstukken even zo hartstochtelijk links laat liggen. En vice versa. Maar goed, los van persoonlijke smaak gaat het nu vooral om de kwantiteit; hóe kan ik uit een hooggebergte, een jungle, een oceaan aan boeken de juiste keuze maken in de wetenschap dat ik niet het eeuwige leven heb? In het besef dat er íedere dag nieuwe exemplaren worden gepubliceerd! De boekhandel – godzijdank zijn ze er nog – is voor mij zowel paradijs als hel; al het heerlijks dat voor het grijpen ligt en de daarmee gepaard gaande twijfel en keuzestress.
Verwijten hoef ik mezelf niets want ik ben zeker niet te laat begonnen; als kind verstopte ik me al met een boek op het toilet en las ik mezelf ’s avonds en ’s nachts een hernia om bij het licht van de straatlantaarn nog éven een paar hoofdstukken te doen. Mijn ouders probeerde ik pedagogisch bij te staan door, in navolging van de gang van zaken bij een schoolvriendinnetje thuis dat lezen haatte, hen er op te wijzen dat ‘verplicht een uur lezen’ ook voor mij de uitgelezen straf zou zijn bij het uithalen van enig ondeugd. Het is maar goed dat mijn ouders deze list doorzagen; ik was beslist op het criminele pad beland in de ijver om maar zoveel mogelijk van die strafuren te kunnen ondergaan.
Ach denkt u wellicht… dan lees je die boeken toch niet? Er zijn ergere dingen en de wereld vergaat er niet door. Klopt. Maar de schrik beperkt zich niet tot boeken. Deed het dat maar! De lijn is zo maar door te trekken naar het bezoeken van voorstellingen, musea en concerten. Naar landen en steden die ik nog of nog ‘es wil zien, naar het bezoeken van restaurants. Naar het volgen van cursussen, het uitproberen van recepten, het maken van programma’s… nou ja, naar het hele leven eigenlijk. De schrik is het besef dat ik weliswaar niet stokoud ben maar dat het misschien toch eens tijd wordt om voor eea een prioriteitenlijstje op te stellen?
